امید سلیمانیفرد، دانشیار ریاضی در دانشگاه فردوسی مشهد هستم. دکترای ریاضی خود را در سال ۱۳۸۳ از همین دانشگاه دریافت کردهام.
حوزههای تخصصی پژوهشی من شامل بهینهسازی، کنترل بهینه، یادگیری ماشین و سیستم های همراه با عدم قطعیت است.
در این زمینهها مقالات متعددی منتشر کردهام که به پیشرفتهای نظری و توسعهی الگوریتمهای محاسباتی در موضوعاتی مانند بهینهسازی، الگوریتمهای ابتکاری، یادگیری تقویتی و سیستم های فازی میپردازند.
در حوزهی آموزش، درسهایی از جمله نظریهی بهینهسازی، سامانههای فازی، فرایندهای تصادفی و معادلات دیفرانسیل تصادفی، روشهای یادگیری ماشین و نظریهی کنترل بهینه را تدریس میکنم.
همچنین، راهنمایی دانشجویان تحصیلات تکمیلی را در پروژههایی بر عهده دارم که در مرز میان این حوزهها قرار دارند و آنان را در زمینهی مدلسازی ریاضی، تحلیل روشهای حل عددی، و به کارگیری روش های محاسباتی بر پایه هوش مصنوعی هدایت میکنم.
هدف علمی من پیوند دادن بینش نظری عمیق با کاربردهای عملی است؛ به گونهای که پژوهشهایی را پرورش دهد که میان عدم قطعیت، یادگیری و کنترل پلی برقرار کنند و در عین حال، نسلی نو از ریاضیدانان میانرشتهای را تربیت نماید که توانایی مواجهه با چالشهای پیچیدهی حال حاضر را داشته باشند.